De wereld van Pyke Koch

Vanaf 18 november 2017 t/m 18 maart 2018 is er in het centraal museum te Utrecht een hele expositie aan Koch gewijd. Pyke (Pieter Frans Christiaan) Koch is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het neo- of magisch realisme in Nederland. Hoewel ik zijn werk en tijdsgenoten al wel kende had ik niet eerder van zijn naam gehoord.

Zodra ik het museum binnenkwam werd ik gelijk de jaren 30 ingezogen.

Aan al zijn doeken uit die jaren 30 is te zien hoe precies Koch kon observeren en hoe groot zijn fascinatie voor de vrolijke dingen in het leven was.

Daarnaast viel het gelijk op dat hij zijn schilderijen haast onzichtbaar signeerde. Hij liet zijn naam bijvoorbeeld versmelten in de lijst of liet het samensmelten met het portret. Zijn werk zou als een historische ''Waar is Waldo?''-zoekpuzzel gezien kunnen worden. Dit zorgde ervoor dat ik met volle aandacht ieder detail van zijn schilderingen wou onderzoeken.

Koch's keuze voor compositie vind ik vooral in zijn collage achtige werken zoals 'Kermis in Utrecht' heel inspirerend. Dit heeft mij er toe gemotiveerd me verder te verdiepen in de mogelijkheden van collage werken in mijn fotografie. Een experiment onder het mom more is more. Wat ook opvallend was is dat Koch over zijn schilderij De koorddanser III maar liefst 7 jaar heeft gedaan. Al hoewel is bekend dat hij de tijd nam voor zijn werk vond ik dit toch noemenswaardig, zeker in een wereld waar een snel kiekje binnen een half uur viraal kan gaan. Mindfull werken en de tijd nemen voor de kunst vind ik mooi, dat mag anno 2017 wel wat meer naar mijn mening.

Bijgevoegd heb ik een fragment van het omstreden zelfportret met zwarte hoofdband uit 1937. Er word flink geargumenteerd over het achterliggende fascisme of de versterking van compositie waarvoor de band is toegevoegd. Dat onderwerp wil ik niet aansnijden maar een sterk staaltje schilderwerk is het in elk geval.