Het beeld van Arnoud Bakker: Three Graces aan de linkerzijde heb ik vervangen met het rechter beeld genaamd: In Voluptas Mors van Philippe Halsman en Salvador Dali.
Daar waar Bakker hopeloos opzoek is naar het idee van de ideale vrouw en het besef dat zij wellicht helemaal niet bestaat vind ik perfect overkomen met het beeld van Halsman. De mystiek van het nakende vrouwenlijf en het gebruik van restruimte zijn naar mijn mening in beide beelden prachtig gebruikt.
Het beeld van jaap scheeren: i am here but why? aan de linkerzijde heb ik vervangen met het rechter beeld genaamd: Flowers in December van Sanja Marusic.
DaaR waar Scheeren zijn beelden niet manipuleert en met name als een registratie vastlegt doet Marusic precies het tegenover gestelde,
Door de beelden zodanig te manipuleren dat ze haast van een andere planeet lijken te komen. De opsmuk en bewerking die bij Scheeren ontbreken zijn bij Marusic in overvloed te vinden. Toch roepen de beelden, van zeer verschillende makers, beide de zoektocht naar de werkelijkheid achter de facade van het dagelijkse leven bij mij op.
Het beeld van Jan Hoek aan de linkerzijde heb ik vervangen met het rechter beeld van NICOLETTE CLARA ILES.
Los van het kleurenpalet die prachtig overeenkomt zijn beide makers actief bezig psychische ziekten in een ander daglicht te zetten.
Waar Iles dit vanuit haar eigen ervaringen put, belicht Hoek dit vanaf de buitenkant. Beide manieren zijn naar mijn idee zeer waardevol om het stigma rondom de (instabiele) psyche te doorbreken.
Het beeld van Jenny Boot aan de linkerzijde heb ik vervangen met het rechter beeld van Joel Peter Witkin.
Daar waar Boot op absurdistische doch lieflijke wijze een vorm geeft aan rouw en verdriet doet Witkin hetzelfde op een iets wat rauwere manier.
Zijn zoenende lijken zijn scheurend om naar te kijken maar evenzeer prachtig naar mijn mening. De combinatie van de naakte waarheid van het leven en overgave schetsen bij beide beelden een intiem portret.
Het beeld van David Galjaard aan de linkerzijde heb ik vervangen met de rechter foto die ik in het psychiatrisch ziekenhuis de Braamberg te arnhem heb geschoten.
de bunker die als metafoor staat voor een maatschappelijk verhaal heeft veel raakvlakken met de isoleercel die ik heb vastgelegd.
De strakke lijnen en gekleurde vlakken stralen rust uit die loodrecht op de verhalen staan die ik in mijn hoofd vorm wanneer ik aan de geschiedenis van de ruimte denk. Deze foto's geven de kijker ruimte tot vrije interpretatie van de beoogde metaforen.
Het beeld van Martin Roemers aan de linkerzijde heb ik vervangen met de rechter foto die ik op koningsdag heb gemaakt.
Roemers beschouwt de stad als een theater. In mijn foto is de reflectie van de bezorgde doch nieuwschierige vrouw te zien, kijkend naar de voorstelling die langs haar kruipt.
In haar blik zie ik de vraag: 'waar gaan wij heen?'.Staat de komst van megasteden en de groei van de populatie ook gelijk aan een toename in beschaafdheid? Die vraag wil ik graag onbeantwoord laten.
Het beeld van Krzyzanowski aan de linkerzijde heb ik vervangen met de rechter foto van Ambera wellmann.
Zonder manipulatie zet ze een vraagteken bij de wijze waarop wij naar seksualiteit en vrouwelijkheid van het menselijk lijf kijken.
deze surrealistische beelden zijn beide puur van vorm en gericht op de positie en idealen van de fotograaf zelf. De wijze waarop beide makers hun beelden zeer intiutief laten ontstaan spreekt mij aan en zorgt ervoor dat ik ondanks het grote verschil in thematiek toch een verbinding tussen beide voel.
De foto die Alex Ten Napel van Renske, een van de kinderen uit zijn serie waterportretten maakte aan de linkerzijde heb ik vervangen door eem foto van Ren Hang. Waar Hang bekend staat om zijn intieme portretten en veelvuldig gebruik van rustig water heb ik juist voor een portret in een beplante vijver gekozen. De isolatie van het model, sterke blik en de mystiek hebben grote overeenkomsten in beide beelden.
